Iedereen kent wel een stukadoor, dakdekker of timmerman. Van school of van de voetbalclub, je loopt elkaar nog weleens tegen het lijf in de lange rij bij de buurtsuper, of tijdens Koningsdag. Proostend met een plastic beker bier in de hand, lachend en herinneringen ophalend, constateer je dat de kinderen snel groeien.
Hem zie je ook ouder worden. Handen als kolenschoppen, opgezwollen vingers van fysiek zware werkzaamheden, kleine oogjes, omdat hij gisteravond tot laat offertes schreef. Toch klaagt hij uitsluitend binnenskamers. ‘Van zeuren word je lui, zegt hij’ en hij vergelijkt zichzelf met onkruid dat nooit vergaat.
En al maakt hij alles voor je: zelden neemt hij iets van je aan. Geen gevulde koek, geen goed bedoeld advies. Je kunt je ook aan hem irriteren. Met een beetje pech lalt hij de hele dag onbekende Nederlandstalige nummers mee, communicatie blijft een aandachtspuntje en zeker als het loeidruk is, wil hij nog weleens een afspraak verzetten. Dan krijgt de leverancier de schuld, terwijl zijn eigen agenda uit zijn voegen barst, omdat hij nooit nee zegt.
Maar, wie een beetje mensenkennis heeft, ziet dat de echte mkb’er voor je door het vuur gaat. Met wat respect en geduld, staat hij altijd voor je klaar. “Het mkb is het cement van de samenleving”, zegt Riek Siertsema, voorzitter van de Aannemersfederatie, deze week in Cobouw. Ze heeft gelijk, al is cement misschien niet het materiaal van de toekomst, het mkb is dat wel. Laten we daar zuinig op zijn.
Thomas van Belzen, redacteur Cobouw
